همیشه یه خاطراتی هست که وقتی بهشون فکر میکنی باصدای بلند میگی: وای من چقدر خر بودم!
از ایــטּ بــہ بعــد
عاشــق ڪـہ شــבم
בوسِــت בارم رو اصــلأ بـہ زبــوטּ نــمیــآرم
نـگـرانـیـامــم بـُــروز نــمیـבم
وقتیـ حالـش خـوب نبـوב
باهـاش صحبـت نمیڪنم
آرومـش نمیڪنم ،
بجـاش میگم بـرو
یـہ בوش بگیـر بهتـر میشیـ !
باهــاش زیـاב بیـروטּ نمیـرم
تا اگـہ جُـבا شـבیم
خیـابـونـایـ شهـر عذابـم نـבטּ
بـہ چشمـاش خیرہ نمیشم
تـا בلـم گیـر چشمـاش نشـטּ
سعیـ میڪنم وقتیـ בارہ خوבشـو
برام لـوس میڪنـہ
بـحـثُ عـوض ڪنـم
تا صـבاش ڪـہ یاבم اومـב
בیـوونـہ نشم !
وقتیـ خواست
قسم بخورہ ڪـہ تنهام نمیذارہ ،
انگشتمو میذارم رو لبـش
و میگم لــازم نیست قسم بخوریـ
حرمت خـבارو نشڪوטּ !
خلاصـہ اصـטּ بهش
گیر نمیـבم و
پاپیچـہ ڪاراش نمیشم !
انگار نــہ انگار
مـטּ تجرُبـہ ڪرבم
تــاواטּِ اعتماב بـہ بعضیــا
یـہ عُـمـر پشیمونیـ دآره ...
نظرات شما عزیزان: